دروغ این است

حقیقت این است،که ما رویا می چینیم از بوته های بی بته ی ذهنمان،و آنقدر مدهوش این چینشیم که دیگر واقعیتش را فراموش می کنیم،و در این قالب نیز لباس حقیقت را هم برتنش می کنیم؛آنقدر آراسته و پیراسته،تمام قد،بدون هیچ کوک اضافه، بر تنمان می کشانیمَش و آنقدر راحتی را در این لباس بافته شده، باور می کنیم و جا می دهیمش،که تصور می کنیم از همان ابتدا پوسته خودمان بوده.

ما در هر روز و هر لحظه فقط در حال فریب دادن یکدیگریم،که این یکدیگر خودمان را هم عاقبت دربر گرفت،و آنقدر این تبحرها را جایِ دکمه هایش دوختیم، که هیچ جا دکمه ای ،دیگر توان حمل کردنشان را ندارد.

ما لباسِ فهمِ شعور به تن کرده ایم،در حالی که از شعورِ آبی که نوشیدنش می کنیم غافلیم،از شعور گلی که می بووییمش،خِرد نانی که می خوریمش، ترسیدن سنگی که پرتابش می کنیم و در نهایت دل آشوبیِ شیشه ای که می شکنیمش،دور مانده ایم.

ما این لباس فاخر را بر تنمان که هیچ،بر چشمهایمان هم پوشاندیم،تا شعور را نبینیم و کور بودن را بهانه حقیر دانستگی ندانسته مان قرار دهیم.تا مُجابی شود برای جبرهای اجباریمان،و پیچ خوردن مچ پایمان را تقصیر سنگ فرش خیابان بگذاریم،نه عیب پای معیوب گره خورده در هم مان. که اگر راه رفتن را درست یاد گرفته بودیم،ابتدایش درست دیدن را آموخته بودیم،و سرآغازش شنفتن را،ولی افسوس که از همان ابتدا لالایی خواب را در گوشمان سینه به سینه خواندند تا چشمهایمان برای تمام عمر سنگین شد و پاهایمان به خواب ابدی رفتند،تا کشف نکنیم و نفهمیم و بیدار نشویم،و در سرابِ نهایتِ عاقبت به خیری،کور و کر و گنگ بمیریم.