(بدون عنوان)

در جهان هر انسان،کالبدی ست که توان حمل تمام آدمیت اش را ندارد.بدین سان ذهن را خاموش نگاه می دارد تا مبادا انفجاری بزرگ از فهم و ادراک و شعورش حادث نشود،زیرا هر مخلوقی توان تحمل بار امانت را نمی داشت.

در زمان جهاد جهان درون،ذهن توان فهم تمام نافهمی ها را بدست می آورد و باور نابارهایش در هم شکسته می شود،و چون درهم شکسته میشود پراکندگی افکار روی میدهد،وچون پراکندگی غالب ذهن می شود ،تمرکز رخت برمی بندد و رعشه در جان فرو می ریزد.چشم و گوش بیناتر و شنواتر می شود،حتی اگر هر دو را ببندد باز هم میشنود و میبیند.تمام اصوات در مغزش منعکس می شوند و واقعیت و حقیقت  را می توان از هم تمیز داد،و آنقدر این صدای حقیقت در گوشش بلند است که فقط فغان سر میدهد تا برای لحظه ای سکوت بتواند برتختش جلوس کند.

بجاست که قبل از هر فهم و ادراکی، فرمانروای ذهن؛سکوت؛ را بر منصبش بنشانی تا توان فرمانروایی از آن تو باشد،نه تو بنده و خادم او شوی،که اینچونین سزاواریت فقط جایگاهی مشترک با خلق های خرد در جهان خواهد داشت و این، برای ذات الوهیت جامانده در ضمیر نیمه هشیار خوابآلوده ات،حقارتی بزرگ و شقاوتی سهمگین خواهد بود.

بزرگترین رحمت و تنها نشانه حیات ؛درد؛ است.پس از همه ، برای ادامه و فهم این حیات باید، درد را با زنده گی و فهم و سکوت را با هم ،درآمیخت.