رقصنده های مبهم

در پس هر اتفاق گنگ بزرگ،  خرد های مبهمی می رقصند ،که ممکن است هیچگاه به عظمت زایش نرسند و هست نشوند.

مثل خواستنهای خفه شده در زیر زبان که با هر دمی فقط بلع میشوند.

کشف کردن،از سرانگشتان شروع شد و شهود در نبض جریان پیدا کرد،و قلب ضربان را کشف کرد و چشم درخشان تر شد با هر نگاهی که در مشکوف حادث میشد.

لیکن ذهن هشیار،خاموشی را هیچ، در آغوش نخواهد گرفت،تا توان نظاره کردن رقصنده های مبهم خرد نباشد،تا دلیلهایِ محققِ حقیرِ خواستنهای ناب روی ندهند.

تا دروغ پرده ای بر تابش خورشید چشمها شود، و واقعیت محض رخ نتاباند و شهود به بیراهه سوق پیدا کند و کشف؛ در اتفاق بزرگ؛ گنگ تر شود و در نهایت همه هیچ ها،پوچ شوند و تولدی روی ندهد و تمام ها به فنا پرواز کنند.