تهور

جمله،جمع کثیرِ کسرهایی ست که واج باج خواهانه مان را برای ثبوت نخوت خوابیده شده در محنت بی قرار تنهایی، نشر می کند.

تقبل اندوه این واژه ها بر شانه لبی ست فقط که عشق را کتمان می کند و مهجوری را هویدا.

میثاقی باید نوشت ، برای واژگانی که هیچ گاه زاییده نخواهند شد.

پ.ن: گاهی فکر می کنم اعتراف به دوست داشتن بزرگترین شجاعت زندگی ست و دلیرترین انسانها تنهاترین تنهایانند.