دلتنگی گم شده

تمامِ مان ، همیشه عشقی فارغ شده را حمالی کرده ایم و می کنیم؛ چون هیچوقت بلدی عشق را یاد نگرفته ایم.
درست در کورترین پستوی قلبمان حسی دفن شده را با خود می کِشیم که گاه بسیار ساده آمده و یا خیلی سخت، جامانده.
به عبارتی: گاهی آنقدر سریع فارغ می شویم که یادمان می رود چقدر سخت عاشق شدیم؛
و یا آنقدر سخت عاشق می شویم که هیچ وقت نمی توانیم فارغ اش شویم. 
ما مدام بین این صفا و آن مروه در گردشیم و در نهایت هم، در انبوهی از سکوتْ؛ به هیچِ عشق می رسیم.
شاید به این خاطر است که حفره دلتنگی قلبمان، هر روز پنهان تر می شود.

"الیطا"